Slušaoci kojima je u srcu simfonijska muzika radosno su ispratili gala koncert simfonijskog orkestra Sarajevske filharmonije, koji je uz veliki napor UG “Eminent” i mr. Elvisa Sivčevića, te podršku suorganizatora JU BKC TK, a u okviru otvaranja manifestacije “Guitar Fest” 2025, nakon petnaest godina, ponovo na sceni BKC a oživio zvuk simfonijskog orkestra.
Iako je u fokusu koncerta Sarajevske filharmonije bilo premijerno izvođenje djela Concierto de Aranjuez španskog kompozitora Joaquina Rodriga u zajedničkoj izvedbi simfonijskog orkestra uz solistu na gitari, zbog dugačkog vremenskog razdoblja u kojem tuzlanskoj publici jedva da je nešto ostalo u sjećanju, i o druga dva djela uvertirama “Freischutz” ili Čarobni strijelac C. M. von Webera, te uvertire Leonore L.V. Beethovena, moglo se govoriti kao o novitetu. Ipak, dobro ukomponovani izvedeni program sa dramatičnom komponentom i izvanrednim solistom, gitaristom svjetskog glasa Sanelom Redžićem dao je jedan poseban muzički doživljaj, koji je uprkos zbijenom simfonijskom aparatu djelovao veoma prozračno.
Zvukovna umjerenost doduše teže dolazi do izražaja pred naletima dramatike, ali je bez obzira na tu činjenicu postavljen čvrst temelj na kojem se razvijaju manje i veće gradacije lukova. U prvom dijelu večeri, izvodeći uvertiru “Freischutz” simfonijski orkestar Sarajevske filharmonije pod dirigentskom palicom Samre Gulamović savršeno je donio priču kao uvod u središnji dio koncerta, izvedbu Rodrigovog izuzetno značajnog djela “Concierto de Aranjuez”. Bila je ovo najava s velikom znatiželjom očekivanog nastupa tuzlanskog i svjetskog gitariste Sanela Redžića, koji je premašio očekivanja publike.
Zanosna privrženost muzičkim vrijednostima ovog djela, uravnoteženost u tematskim izlaganjima, potpuna individualnost koja nije nigdje prelazila niti narušavala zajednički zasnovano muziciranje, sve je to dalo jednu posebnu dimenziju ovom umjetničkom činu.
Ulazeći u analizu njihovog muziciranja prožima se čistoća interpretacije, a to bi značilo odlučnost da se ne iznevjere ideje kompozitora i karakteristike samog djela. Takvim pristupom se šalje jasan signal prisutnom auditoriju, koji je očigledno prepoznavajući kvalitet izvođenja zadovoljno, gromoglasno i dugotrajno aplaudirao na kraju izvođenja Rodrigovog djela, ali i na kraju koncerta, nakon izvedbe uvertire “Leonore”.
To predstavlja i emotivan doživljaj publike koja je htjela ne samo dati podršku za ponovni dolazak simfonijskog orkestra Sarajevske filharmonije u Tuzlu, već i skrenuti pažnju na činjenicu koliko se zaista ulaže u kulturu i kulturne događaje, kad moramo čekati petnaest godina da se na sceni u Tuzli pojavi simfonijski orkestar.
Umjesto da jedan ovakav događaj postane svakodnevnica, on postaje nesvakidašnji. Da je više koncerata ovakvog karaktera naš bi kulturni, ali i muzički život prodisao i imao novi i drugačiji pristup.
Mirela Ibrahimović Mehanović muzikolog,prof.
